Ceza Hukuku’nu genel ve özel olarak iki başlık altında incelenebilir. Ceza Hukuku Genel kısmın konusunu ceza hukukuna hâkim olan ilkeler, suçun tanımı ve cezai sonuçlarına ilişkin kurallar bütünü oluşturur. Özel kısmın konusunu ise kanunun öngörmüş olduğu suç tiplerinin incelenmesi ve bunlara ilişkin verilen cezalar oluşturur.

Ceza Hukuku’nda birtakım önemli ilkeler vardır.

Bunlar: Kanunilik İlkesi, ceza sorumluluğunun şahsiliği ilkesi, ceza kanunlarının zaman bakımından uygulanmasıdır.

Suçta ve Cezada Kanunilik ilkesi; 1982 Anayasası’nın 13. Maddesi’nde “temel hak ve hürriyetler, özlerine dokunulmaksızın yalnızca Anayasanın ilgili maddelerinde belirtilen sebeplere bağlı olarak ve ancak kanunla sınırlanabilir. Bu sınırlamalar, Anayasanın sözüne ve ruhuna, demokratik toplum düzeninin ve lâik Cumhuriyetin gereklerine ve ölçülülük ilkesine aykırı olamaz” . ibaresi yer almaktadır. Ayrıca Anayasa’nın “suç ve cezalara ilişkin esaslar” başlıklı 38. maddesi de; “kimse, işlendiği zaman yürürlükte bulunan kanunun suç saymadığı bir fiilden dolayı cezalandırılamaz; kimseye suçu işlediği zaman kanunda o suç için konulmuş olan cezadan daha ağır bir ceza verilemez. Suç ve ceza zamanaşımı ile ceza mahkûmiyetinin sonuçları konusunda da yukarıdaki fıkra uygulanır. Ceza ve ceza yerine geçen güvenlik tedbirleri ancak kanunla konulur” hükmüyle suçların ve cezaların kanuniliği ilkesini düzenlemiştir. Kanunilik ilkesi, 765 sayılı mülga TCK’nun 1. maddesi ve sonrasında 5237 sayılı TCK’nun 2. maddesinde yer almıştır.

5237 Sayılı Türk Ceza Kanunu’nun sistematiğinde başlıca suçlar şunlardır:  1.kısım Uluslararası Suçlar, 2. Kısım: Kişilere Karşı Suçlar (Hayata Karşı Suçlar, Vücut Dokunulmazlığına Karşı Suçlar, İşkence ve Eziyet, Cinsel Dokunulmazlığa Karşı Suçlar, Hürriyete karşı suçlar, Şerefe Karşı Suçlar, Özel Hayata ve Hayatın Gizli Alanına Karşı Suçlar, Malvarlığına karşı suçlar vd.)  3. Kısım: Topluma Karşı suçlar, 4. Kısım ise Millete ve Devlete Karşı Suçlardan oluşmaktadır.